Вытокi жанру беларускай "ваеннай" аповесцi у творчасцi М. Гарэцкага

Abstract

Аналізуецца творчасць класіка беларускай літаратуры М. Гарэцкага на прыкладзе «вялікага эпасу» пісьменніка. Выяўляюцца літаратурныя сувязі і паралелі творчасці аўтара ў межах беларускай літаратуры, разглядаецца ўплыў літаратурна-генетычных сувязей у дачыненні да класікаў рускай літаратуры Л. Талстога і Ф. Дастаеўскага. Паказваецца пераемнасць традыцый і ўплыў М. Гарэцкага на творчасць беларускіх пісьменнікаў, блізкіх па тэматыцы, якія тварылі ў межах розных гістарычных часоў. Робіцца аналіз творчасці класіка з мэтай выяўлення яго наватарскай ролі ў станаўленні і развіцці жанру беларускай «ваеннай» аповесці. «Вялікі эпас» М. Гарэцкага разнастайны ў творча-выяўленчым плане. У артыкуле раскрываецца вядучая роля пісьменніка ў станаўленні рэалістычнага накірунку беларускай ваеннай прозы. М. Гарэцкі – адзін з першых пісьменнікаў, хто адзначаў разбуральны ўплыў інстытута грамадства на індывідуальную свядомасць. Падкрэсліваючы дэструктывізм вайны, аўтар паказаў яе разуменне з пункта погляду простага ўдзельніка. Пісьменнік першы ў беларускай літаратуры ўвѐў у прозу вобраз самадастатковага інтэлігента-адраджэнца на вайне. М. Гарэцкі – пісьменнік-гуманіст, творчасць якога цалкам прасякнута антываенным пафасам і верай у моц роднай зямлі, што з’яўляецца адной з жыватворных крыніц існавання яе народа.