Чалавек як выразнiк асноуных iдэй i прынцыпау "ваеннай" аповесцi I. Пташнiкава

Abstract

Аналізуецца творчасць І. Пташнікава, прысвечаная ваеннай тэматыцы. За аснову бяруцца тры аўтарскія аповесці: «Лонва» (1964), «Тартак» (1967), «Найдорф» (1976). На прыкладзе жанру аповесці разглядаюцца асноўныя прынцыпы адлюстравання ваеннай праблематыкі ў творчасці аўтара. Адным з вядучых пытанняў беларускай ваеннай літаратуры з’яўляецца даследаванне феномена чалавека, што абумоўлена павышанай цікавасцю да праблем чалавечага быцця. У аўтара сустракаюцца розныя сродкі і спосабы перадачы ваеннага і мірнага быцця. Паслядоўна прасочваюцца перажыванні герояў у той ці іншай жыццѐвай сітуацыі, якая падаецца ў рэтраспекцыі. У творах І. Пташнікава жыццѐвая аснова носіць асабісты характар. З’яўляючыся пісьменнікам-аналітыкам, І. Пташнікаў своеасабліва паказвае час. Гэта можна заўважыць перш за ўсѐ ў паказе аўтарам пэўнага моманту дзеяння ў творах. Асаблівасцю беларускай прозы пра вайну з’яўляецца перапляценне праблем быцця з момантамі нацыянальнай гісторыі і сучаснасцю.