Публiцыстычная спадчына У. Караткевiча як спосаб актуалiзацыii культуралагiчнага дыскурсу

Abstract

Імкненне абудзіць нацыянальны дух і веру народу ў сябе як стваральніка каштоўнасцяў і захавальніка традыцый з’яўляецца той рэфлексіўна-пачуццѐвай прасторай, вакол якой фарміруецца інтэнцыянальны масіў культуралагiчнага дыскурсу У. Караткевіча. Менавіта таму вызначэнне культуралагічных па сваѐй сутнасці інтэнцый у творчай спадчыне пісьменніка (у прыватнасцi, у публiцыстыцы) і іх грунтоўны аналіз становіцца адной з актуальных праблем тэорыі і гісторыі культуры. Публiцыстычная спадчына У. Караткевіча разглядаецца праз прызму культуралогіі і трактуецца як з’ява ў культуры. Выяўлены змешчаныя ў публiцыстыцы пiсьменнiка думкі, праекты, ідэі, якія рэпрэзентуюцца ў рэтраспектыўнай і перспектыўнай культурна-нацыянальнай прасторы і маюць непасрэдныя адносіны да глыбокага пазнання асаблівасцяў, традыцый і перспектыў беларускай культуры. Актыўная праца У. Караткевіча на ніве публіцыстыкі дэтэрмінуецца жаданнем даць грамадзянскі ўрок сучаснікам, выпрацаваць грамадскую думку, папулярызаваць шырокае кола ведаў пра Радзiму i свой народ, актуалізаваць праблемы суадносін агульначалавечага і нацыянальнага, дэманстрацыйна зацвердзіць беларускія каштоўнасцi, актывізаваць беларускія масы, абуджаць нацыянальную свядомасць, выхоўваць этнакуль-турную самаідэнтыфікацыю.