Мастацкі гістарызм у прозе Вацлава Ластоўскага

Abstract

На прыкладзе празаічнай спадчыны Вацлава Ластоўскага (у сінхронным кантэкстуальным параўнанні з творамі Максіма Гарэцкага) выяўляецца спецыфіка жанравага фарміравання гістарычнай прозы ў пачатку ХХ стагоддзя. Станаўленне гэтага жанру ў беларускай літаратуры, у адрозненне ад заходне-еўрапейскага прыгожага пісьменства, адбывалася ў сярэдняй і малой прозе. Выкарыстаны ў аўтарскіх легендах і апавяданнях прыём увасаблення ў сціслым непасрэдна падзейным часе вялікага тэмпаральнага адрэзку дазваляў асэнсаваць розныя перыяды беларускай гісторыі, усвядоміць гістарычную спадчыну пэўных эпох, выпрацаваць мастацкім спосабам гістарычную перыядызацыю. Пры гэтым у «нацыянальна- гістарычных» творах Вацлава Ластоўскага адбываецца апрабацыя такіх мастацкіх вобразных сродкаў гістарычнай паэтыкі, як стылізаванае летапіснае пісьмо, «перакрыжаванне» часоў, увядзенне «скразных вобразаў», канкрэтна-гістарычнага датавання, якое становіцца асновай для аўтарскага выкладання падзей.