Канфесiйная палiтыка дзяржаунай улады Рэчi Паспалiтай на беларускiх землях у апошняй трэцi XVII стагоддзя

Abstract

Аўтарам ацэньваюцца вынікі вайны 1654 – 1667 гадоў і іх уплыў на дзяржаўную палітыку Рэчы Паспалітай у адносінах асноўных хрысціянскіх канфесій: праваслаўе, каталіцтва, уніяцтва, пратэстантызма, палажэнне іўдзеяў. Робіцца вынік, што каталіцкая вера і прыхільнасць да каталіцтва становіцца палітычным прыярытэтам, у той час як праваслаўе, абмежаванае ў правах, паступова страчвае свой уплыў. Разглядаецца шырокае распаўсюджванне ўніяцтва, якое ў нейкай ступені сумела захаваць культурныя традыцыі ўсходняй царквы. У 1660 – 1680 гадах пратэстантызм губляе свой моцны палітычны і культурны патэнцыял. У гэты перыяд у беларускіх гарадах расце колькасць нехрысціянскага насельніцтва – іўдзеяў, якія ўсё часцей сутыкаюцца з праяўленнямі неталерантнасці ў поліканфесійным мяшчанскім грамадстве.