Паказ трагiзму чалавечага быцця у беларускай мастацка-дакументальнай аповесцi пра вайну

Abstract

Аналізуюцца творы, якія заснаваныя на рэальных падзеях і адносяцца да мастацка-дакументальнай прозы. Прыкладна з 1960-х гадоў мастацкае даследаванне Вялікай Айчыннай вайны як вайны народнай стала для беларускай літаратуры першаснай задачай. Дакументальная літаратура дае больш праўдзівы і аб’ектыўны аналіз сітуацыі. Сведкі спаленых вёсак, блакаднікі, жанчыны-ўдзельніцы ваенных падзей і, нарэшце, дзеці, па лёсах якіх прайшлася вайна, даюць праўдзівы малюнак тагачаснай рэчаіснасці. У дадзенай рабоце аналізуюцца творы пра вайну, што маюць дакументальную аснову: «Я з вогненнай вёскі» (аўтары А. Адамовіч, Я. Брыль. У. Калеснік); «Блакадная кніга» (аўтары А. Адамовіч і Д. Гранін); «У вайны не жаночае аблічча», «Апошнія сведкі», «Цынкавыя хлопчыкі» (аўтар С. Алексіевіч). Вопыт літаратуры паказвае, што адказаць на пытанне – у чым заключаецца сутнасць чалавека – немагчыма без уліку рэальных падзей часу і акаляючых абставін. Аўтары імкнуліся праўдзіва адлюстраваць жудасныя ваенныя падзеі ў розных ракурсах. Літаратура дакумента максімальна поўна выконвае пастаўленыя пісьменнікамі задачы.