Сакралiзацыя княжацкай улады ва ўсходнеславянскiм грамадстве

Abstract

У артыкуле на падставе пісьмовых крыніц і былін, рэканструіруюцца ўяўленні аб княжацкай уладзе ў інтэлектуальным (кніжным) асяроддзі і ўяўленні простага насельніцтва старажытнарускіх зямель. У даследаванні прадстаўлены дзве традыцыі ўспрыняцця ўлады князя: дадзяржаўная традыцыя родавай эпохі і візантыйская спадчына, якая дамінавала ў ідэалагічнай сферы. Улада князя ў старажытных уяўленнях будавалася на асабістай сувязі паміж багамі і абшчынай. Князь выконваў ролю пасрэдніка (медыятара) у дачыненнях паміж чалавечым калектывам і мірам багоў. Адным з галоўных палажэнняў успрыняцця сакральнасці вярхоўнай улады была сакралізацыя княжацкага роду. Візантыйская традыцыя, асноўным правадніком якой з’яўляліся прадстаўнікі духавенства, бачыла князя як намесніка Бога і правадніка яго ўлады. Візантыйскія ідэі знайшлі сва? ўвасабленне ў перанясенні сталіцы хрысціянскага Свету згодна з ідэяй храма Святой Сафіі, што знайшло вса? адлюстраванне на землях Усходняй Еўропы.