Прасторавая лакалiзацыя абраду першага выгану жывелы у беларусау

Abstract

На матэрыяле абраду першага выгану жывѐлы ў беларусаў прасочваецца неаднароднасць сацыялізаванай прасторы, даецца характарыстыка сакральных зон, аналізуюцца прычыны акцэнтаванасці межаў, якія падзяляюць рытуальную прастору абраду, раскрываецца семантыка атрыбутыўных і акцыянальных кодаў. Прастора абраду першага выгану характарызуецца неаднароднасцю, дыскрэтнасцю, сіметрычнай апазіцыйнасцю і бінарнасцю структуры, падзелам на прыроднае і сацыяльнае, чужое і сваѐ. Яна мае выразную канструяванасць. Якаснае акрэсленне атрымліваюць тры тыпы локусаў, аб’яднаных у адну пэўным чынам арганізаваную, іерархізаваную, асвоеную, бяспечную для чалавека і жывѐлы прастору: хлеў, двор, паселішча. Гэтая сфера ў цэлым мае кардынальныя адрозненні ад неасвоенай, неўпарадкаванай, хаатычнай прасторы, якая пачынецца за межамі вѐскі, месцішча чужых, злых і небяспечных сіл.