Сiнтэз мастацтвау у архiтэктуры Мiнска 1945-1950-х гадоу

Abstract

Аналізуюцца прырода и спосабы сінтэзу мастацтваў у архітэктуры пасляваеннага Мінска. Архітэктура горада Мінска 1945 – 1950-х гадоў як сталіцы рэспублікі-пераможцы ў Вялікай Айчыннай вайне павінна была мець параднае аблічча. Выканнанню гэтай задачы ў многім спрыяла ўжыванне магчымасцяў сінтэзу мастацтваў: архітэктуры і скульптуры, архітэктуры і дэкарытыўна-ўжытковага мастацтва. Скульптура ў дэкоры пасляваенных сталічных будынкаў выкарыстоўвалася там, дзе планіроўка або прызначэнне аб’екта патрабавалі вылучэння з акаляючага гарадскога асяроддзя. Аўтар упершыню прасочвае змястоўна-сэнсавыя сувязі сінтэзу мастацтваў у архітэктуры 1945 – 1950-х гадоў. Алегарычныя вобразы пластыкі ў архітэктуры Мінска мелі не толькі дэкаратыўную, эстэтычную, але і ідэйна-выхаваўчую функцыю. Аналіз ступені ўзаемадзеяння пасляваеннай архітэктуры са скульптурай і дэкарытыўна-ўжытковым мастацтвам паказвае, што архітэктура ў сталічным ансамблі дамінуе і падпарадкоўвае сабе іншыя віды мастацтваў. У заключэнні даецца лігічны вывад аб тым, што ў архітэктуры сталіцы азначанага перыяду галоўным чынам рэалізуецца змястоўнае і функцыянальнае адзінства і ў меншай ступені фармальнае.