Творчасць як экзістэнцыяльны модус быцця ў рамане У. Караткевіча «Нельга забыць»

Abstract

Асэнсаванне ролі творчасці і мастацтва ў жыцці чалавека з’явілася значнай часткай філасофскіх разважанняў на працягу многіх стагоддзяў. Выключэннем не з’яўляецца і філасофія экзістэнцыялізма. Экзістэнцыялісты паставілі творчасць у аснову сваёй філасофіі. У працах Жан-Поля Сартра, Альбера Камю і Мікалая Бярдзяева гэты модус з’яўляецца асновапалагаючым у чалавечым існаванні. Ён непарыўна звязаны з іншымі модусамі, такімі як смерць, каханне, жарсць і роспач. Творчая спадчына Уладзіміра Караткевіча разглядаецца намі як экзістэнцыяльна накіраваная і ставіцца побач з мастацкімі творамі экзістэнцыяльных філосафаў. Праводзіца параўнальны аналіз рамана Уладзіміра Караткевіча «Нельга забыць» і літаратурна-філасофскай спадчыны экзістэнцыяльных аўтараў Жан-Поля Сартра, Альбера Камю і Мікалая Бярдзяева з мэтай абгрунтаваць экзістэнцыяльную накіраванасць ідэй У. Караткевіча.