Дынаміка камунікатыўнай прасторы празаічнага дыскурсу Васіля Быкава

Abstract

Артыкул прысвечаны аналізу эксплікацыі камунікатыўных мадэлей аўктарыяльнага і дыегетычнага наратыву Васіля Быкава сярэдзіны ХХ стагоддзя. Яны рэалізуюць адметнасць унутранай дыялагізацыі, якая адрозніваецца ад традыцыйнага разумення дыялога як рэплік персанажаў. Навізна гэтага даследавання ў тым, што ўпершыню проза В. Быкава разглядаецца ў рэчышчы камунікатыўнай стылістыкі. Вылучэнне мадэлей асноўных камунікантаў, сярод якіх наратар і персанаж, а таксама персанажы, дазваляе па-новаму асэнсаваць спецыфіку стылю пісьменніка, усвядоміць асаблівасць ужывання моўных сродкаў. У артыкуле значная ўвага звернута на граматычныя экспліканты, у прыватнасці дзеясловы, здольныя праз апазіцыі ствараць адметныя мастацкія вобразы і такім чынам удзельнічаць у мастацкай камунікацыі. Даследаванне пацвярджае, што дынаміка празаічнага дыскурсу залежыць ад імпліцытнага дыялога і сродкаў яго вербалізацыі.= The article is devoted to the analysis of the explication of communicative models of the auctorial and diegetic narrative by Vasil Bykau in the middle of the 20th century. They realize the distinguishing characteristic of internal dialogue, which differs from the traditional understanding of dialogue as replicas of characters. The novelty of this study is that for the first time V. Bykov’s prose is considered in the context of communicative stylistics. The nomination of models of the main communicants, among which the narrator and character, as well as the characters, allows us to rethink the specifics of the writer’s style, to realize the peculiarity of using language tools. The article pays great attention to grammatical explicants, in particular verbs capable of creating distinctive artistic images through the opposition and participating in artistic communication. The study confirms that the dynamics of prosaic discourse depend on implicit dialogue and the means of verbalizing it.