Наватарскі характар развіцця драматургіі ў ХХ стагоддзі

Abstract

У артыкуле даследаваны рэвалюцыйны злом класічнай традыцыі тэатра, які быў дасягнуты прадстаўнікамі авангардысцкіх творчых плыняў пачатку ХХ ст. і драматургамі-абсурдыстамі сярэдзіны ХХ ст. пры дапамозе драматургічнага эксперымента, што ўяўляе сабой сукупнасць спецыфічных мастацкіх метадаў і прыёмаў, якімі аўтары карыстаюцца, каб паглыбіць уздзеянне драматургічнага тэксту на свядомасць гледача. Праведзены аналіз нетрадыцыйнага падыходу авангардыстаў да тэатральнасці і яе перспектыў, даследавана роля гэтага падыхода ў станаўленні эстэтыкі тэатра абсурду, якая з’яўляецца вызначальнай для развіцця эксперыментальнага тэатральнага мастацтва сучаснасці. На прыкладзе п’есы абсурду паказана непарыўная сувязь эксперымента з традыцыяй драмы, прааналізавана эксперыментальная трансфармацыя эстэтыкі антытэатра праз прызму постмадэрнісцкай адчувальнасці канца ХХ – пачатку ХХІ ст.= The article examines the revolutionary breakdown of the classical tradition of theater, achieved by representatives of the avant-garde movements of the early 20th century and absurdist playwrights of the mid-twentieth century with the help of a dramatic experiment, shows the inextricable connection between experiment and the tradition of drama using the example of the absurdist play, analyzes the experimental transformation of the antitheatre aesthetics through the prism of postmodern sensibility of the late XX - early XXI centuries.