Канцэптуалiзацыя неарамантызму у беларускай i украiнскай лiтаратурах пачатку ХХ стагоддзя

Abstract

Даследуецца неарамантызм як мастацка-эстэтычны напрамак канца XIX – пачатку ХХ стагоддзя, які найбольш поўна адлюстраваў філасофска-псіхалагічную атмасферу дадзенага перыяду ў славянскай культуры. Шырокае ўжыванне тэрміна «неарамантызм» украінскімі і беларускімі крытыкамі тлумачыцца іх спробай падкрэсліць спецыфіку славянскага мадэрнізму, акцэнтаваць увагу на яго рамантычнай дамінанце, а таксама на яго дыферэнцыраванасці адносна класічнага заходнееўрапейскага мадэрнізму і дыстанцыянаванасці адносна дэкадансу, які атрымаў негатыўную ацэнку ў гэтых літаратурах. Найбольш выразна канцэптуалізацыя ўкраінскага неарамантызму адлюстравана ў літаратурна-крытычных артыкулах Л. Украінкі, у якіх аналізуецца прырода дадзенага напрамку, разглядаюцца яго агульныя тэндэнцыі ў межах агульнаеўрапейскага літаратурнага працэсу, а таксама асаблівасці іх праяўлення ва ўкраінскай літаратуры. Неарамантызм А. Луцкевіч акрэслівае як агульнае найменне мадэрністычных плыняў, якія мелі месца ў беларускай літаратуры, і паказвае яго галоўную рысу – пераемнасць, захаванне традыцыі. Значнае месца ў літаратурна-крытычных артыкулах Л. Украінкі і А. Луцкевіча займае канцэптуалізацыя неарамантычнага героя.