Нарматыўная віртуальнасць як складнік працэсу інкультурацыі

Abstract

Разглядаецца абгрунтаванне правамернасці выкарыстання тэрміна «нарматыўная віртуальнасць» у кантэксце практыкі засваення сацыяльна-культурных нормаў у працэсе канструявання культурнай ідэнтычнасці. Тэрмін «нарматыўная віртуальнасць» разглядаецца ў кантэксце новага сучаснага разумення віртуальнасці. Праблему ўзнікнення і рэгулявання нормаў аўтар аналізуе ў межах падыходу М. Фуко і яго разумення нарматыўнасці. У дачыненні да новых медыя абгрунтоўваецца наяўнасць лакуны ў разуменні і выкарыстанні цэнтральнага для дадзенага артыкула тэрміна. Паказаны наяўныя абмежаванні выкарыстання нарматыўнай віртуальнасці для вывучэння нормаў сеткавага грамадства.= The article is devoted to the substantiation of the legitimacy of using the term "normative virtuality" in the context of the practice of establishing social and cultural norms in the process of constructing cultural identity. The term J. Piaget proposed is considered in the context of a new modern understanding of virtuality. Also, the problem of the origin and regulation of norms was considered in the framework of M. Foucault's approach and his understanding of normativity. The existence of a lacuna in understanding and using the term central for this article, as applied to new media is justified. Shows the existing limitations of applying normative virtuality to study the rules of the network society.